Als ik aan mensen vertel dat ik fotograaf ben voor mijn beroep, dan krijg ik eigenlijk altijd de vraag: “En wat fotografeer je dan?” Het allerliefste fotografeer ik mensen (1-op-1), waarbij ik graag mijn model in de mooiste versie van zichzelf fotografeer met een echte emotie op het gezicht. Hiervoor neem ik dan ook graag de tijd.
Naast het maken van mooie portretten, vind ik het echter ook super leuk om mezelf te blijven ontwikkelen binnen de fotografie en nabewerking van fotografie. Deze sterkte behoefte naar creatieve ontwikkeling was tenslotte ook de reden om ooit het roer om te gooien en te beginnen aan de fotovakschool.
De inspiratie voor nieuwe ontwikkeling begint meestal bij een foto die ik voorbij zie komen op Instagram. Ik wordt dan nieuwsgierig welke lichtopstelling ze hebben gebruikt, of hoe ze deze foto hebben nabewerkt. En of je met deze 2 ‘gereedschappen’ misschien hetzelfde effect kan bereiken. Ik heb dan niet zozeer de behoefte om een foto ‘na te maken’, maar meer om te ontdekken welke techniek ze hebben gebruikt en te kijken of ik deze techniek mezelf eigen kan maken.
Tijdens de opleiding hebben we geleerd een foto te ‘lezen’, enerzijds m.b.t. het verhaal wat een foto vertelt, maar anderzijds ook met hoe deze ongeveer tot stand is gekomen, of te wel welke technieken ze mogelijk hebben gebruikt. Hoe meer technieken je zelf beheerst en/of kent, hoe beter je een foto kan lezen. Per saldo moet je natuurlijk altijd de ‘proef op de som nemen’, om te ontdekken of je lezing klopt.
Zo nu en dan, als er een model in de studio is, waar ik vaker mee heb gewerkt, vraag ik of ze het leuk vinden om met zo’n ‘project’ mee te werken. Het vergt nogal wat geduld van een model …. Het lukt namelijk niet altijd om een nieuwe techniek toe te passen of duurt lang voordat het gewenste resultaat wordt bereikt. Tijdens dit proces zijn de raderen in mijn hoofd volop in versnelling 10 aan het werk en laat mijn communicatie nog wel eens te wensen over (lees: dan zeg ik niet zoveel). Tenzij een techniek werkt en het plaatje dat ik graag wil maken lukt, of wordt nog beter dan verwacht en bied zoveel nieuwe perspectieven … in dat geval klets ik de oren van je kop, sta te springen en klap in mijn handen … hahaha
Nou ja, zo’n dag was het dus onlangs in de studio met Quinty. Ik had 2 nieuwe lichtopstellingen, die ik wilde uitproberen. De eerste lichtopstelling (foto met klein balkje licht op de ogen) lukt in eerste instantie niet helemaal. Het ideale aan het werken met Quinty en haar moeder is, dat ze altijd heerlijk meedenken met een shoot. Dus met een aanvulling/idee van Quinty lukte de eerste lichtopstelling GELIJK!!!!
--- kletsen, kletsen, springen, springen, camera wegleggen, klap, camera op een veilige plek wegleggen en klappen, klappen klappen ---
Door alle enthousiasme en adrenaline hadden we ook de 2e lichtopstelling binnen no-time te pakken. Nou, dan kan zo’n dag echt niet meer stuk. Hier krijg ik zoveel energie van. En het toffe van zo’n fotosessie, is dat ik later deze week deze foto’s mag na bewerken. Tijdens dit na bewerken word ik enthousiast in het kwadraat, want dan zie je het eind resultaat! Kijk … en daarom ben ik fotograaf!
